Pierwsza od roku stabilizacja w składzie nic nie dała

Sobotnia porażka w Gdańsku idealnie udowadnia, że niektóre piłkarskie porzekadła nijak mają się do rzeczywistości. Po raz pierwszy od przeszło roku Widzew wybiegł na mecz w niezmienionym składzie i… przegrał!

Stabilizacja to w ostatnich miesiącach przy Piłsudskiego termin kompletnie obcy. Włodarze zmieniają trenerów czy dyrektorów, jak rękawiczki, a do tego latem sprowadzili siedemnastu nowych zawodników, żegnając identyczną liczbę. Okazuje się, że wielką chwiejność można odnaleźć także w wyborach personalnych kolejno Daniela Myśliwca, Patryka Czubaka, Zeljko Sopicia, ponownie Czubaka, a także Igora Jovićevicia. Żaden z nich przez rok nie wystawił w dwóch spotkaniach z rzędu tej samej jedenastki!

Aby odnaleźć ostatni taki przypadek, trzeba cofnąć się aż do listopada 2024 roku. Jest w tym sporo analogii do dzisiejszej sytuacji, ponieważ zaczęło się od starcia z Legią Warszawa w 14. kolejce, a kontynuowane było w następnym pojedynku, wówczas przeciwko Zagłębiu Lubin. Różnica polegała z kolei na tym, iż wtedy ten pierwszy mecz rozegrał się na wyjeździe, a Myśliwiec konsekwencją wykazał się w domowej potyczce. Drugi istotny szczegół to fakt, iż dało to łodzianom dużo lepszy efekt, ponieważ po stołecznej porażce „Miedziowi” zostali pokonani 2:0.

Tym razem było inaczej. Jovićević zaczął zawody z Lechią w takim samym zestawieniu, jak niedawny bój z legionistami, choć po ogłoszeniu jego decyzji mało kto kierował jakiekolwiek pretensje. Trener postawił – w opinii większości – na najlepsze możliwe nazwiska. Nikt nie spodziewał się, że w Trójmieście najmocniej zawiodą jedni z najlepszych piłkarzy w klasyku, czyli Angel Baena i Szymon Czyż. Wczoraj Hiszpan najpierw zmarnował 100% sytuację, nie mogąc wpakować piłki do pustej siatki z kilku metrów, a później stracił futbolówkę pod własnym polem karnym, co po chwili dało rywalom wyrównującego gola. O dziwo, chorwacki trener nie od razu stracił do niego cierpliwość, wcześniej przestawiając na lewą pomoc, co niczego pozytywnego nie wniosło. Czyż był natomiast zamieszany w oba trafienia lechistów, co mówi samo za siebie…

Lechia Gdańsk – Widzew Łódź 2:1 (0:0)

Nie popisali się także Dion Gallapeni, który od początku miał spore problemy w swojej strefie boiska z Camilo Meną, przez co długo musiał grać z bagażem w postaci żółtej kartki, czy Ricardo Visus, który przy decydującym trafieniu zostawił zbyt dużo miejsca Tomasowi Bobcekowi. Obaj obrońcy byli chwaleni po starciu z „Wojskowymi„, a teraz zawiedli. Szczęście odwróciło się też od Veljko Ilicia, choć za stracone bramki nie można się go czepiać.

Stwierdzić trzeba, że rozczarowująco spisał się również Fran Alvarez, ale to akurat nie jest specjalnym zaskoczeniem. Hiszpan od kilku meczów prezentuje się dużo słabiej – zmiana szkoleniowca wyraźnie nie pomogła mu poprzez edycję taktycznych zadań lub jest to po prostu zbieg okoliczności. Trudno nie zauważyć jednak, że odkąd zgubił wysoką formę, cały zespół spisuje się o wiele gorzej. Odkąd Alvarez wracał z Niecieczy w glorii i chwale, dzięki strzelonemu hat-trickowi jeszcze pod wodzą Czubaka, łodzianie pod wodzą Jovićevicia zdobyli tylko punkt na możliwych dziewięć i cudem przepchnęli awans w Pucharze Polski, głównie na skutek niezasłużonego prezentu w dogrywce od Rafała Gikiewicza.

Na koniec podsumowania sobotniego rozczarowania warto podkreślić, że Lechia przystąpiła do spotkania mocno osłabiona. W drużynie gospodarzy szalał wirus żołądkowy, kilku podstawowych piłkarzy nie mogło zagrać lub usiadło na ławce rezerwowych, ograniczając się do roli widzów. Trener John Carver dokonał tylko jednej zmiany, w 111. minucie gry. Więcej nie mógł, ale w sumie… nie musiał.