Jakie nowości wprowadził Czubak?

Drużyna Widzewa ma za sobą pierwszy mecz pod dowództwem Patryka Czubaka jako jej docelowego trenera. Jedno spotkanie to oczywiście niewiele, by wyciągać daleko idące wnioski, ale kilka zmian można było już zaobserwować.

Czubak ponownie zasiadł na ławce trenerskiej jako pierwszy opiekun łodzian po 168 dniach. Kibice liczyli, że rozstanie z Zeljko Sopiciem pozytywnie wpłynie na poprawę gry oraz wyniki i taki cel przyświecał szefom klubu. Na weryfikację przyjdzie nam poczekać, bowiem dokonaną zmianę będzie można rzetelnie ocenić dopiero w dłuższej perspektywie. Zwróciliśmy jednak uwagę na parę różnić, jakie nastąpiły względem rządów poprzednika.

1. ZMIANY PERSONALNE

Nowy szkoleniowiec dokonał w wyjściowym składzie trzech personalnych zmian, choć jedna z nich była wymuszona. Z powodu zawieszenia za czerwoną kartkę, obejrzaną w starciu z Pogonią Szczecin, wystąpić przeciwko Lechowi Poznań nie mógł Sebastian Bergier. Nowy szkoleniowiec został bez alternatywy, ponieważ w klubie nadal nie pojawiła się „nowa dziewiątką”. Czubak postawił więc na Bartłomieja Pawłowskiego i o dziwo okazało się to niezłym wyborem. Co prawda kapitan nadal daleki jest od optymalnej formy po bardzo długim rozbracie z boiskiem, ale zaprezentował się naprawdę dobrze. Strzelił gola, zachowując się przy tym jak rasowy snajper, choć z powodu spalonego Juljana Shehu nie został on uznany. Pewnie wykorzystał natomiast rzut karny, więc dwa skuteczne zachowania „szesnastce” Lecha należy z pewnością docenić.

Nowy opiekun czerwono-biało-czerwonych dokonał też nie widzianych wcześniej ruchów. Po raz pierwszy w tym sezonie na ławce rezerwowych zasiedli Samuel Akere oraz Lindon Selahi. O ile brak Nigeryjczyka nie wzbudzał wielkich sensacji, ponieważ wciąż nie notuje on żadnych liczb, o tyle rezygnacja z Albańczyka, którego dyspozycja wyraźnie rosła w ostatnich tygodniach, było zaskoczeniem. Jego miejsce zajął Szymon Czyż, co w pierwszej połowie nie specjalnie się obroniło. Pomocnik dopiero po przerwie dał argumenty, a jego penetrujące podanie do Angela Baeny z początku drugiej odsłony było prawdziwym majstersztykiem. Niewiele dała natomiast korekta na skrzydle, bo bez względu na nazwiska, każdemu z nich brakuje bramek i asyst. Niewątpliwie Baena i biegający po lewej stronie Mariusz Fornalczyk byli w niedzielę bardzo aktywni, jednak nie przełożyło się to na wynik.

2. SYSTEM TAKTYCZNY

W swojej dotychczasowej krótkiej karierze trenerskiej Czubak najczęściej preferował system 4-3-3 i na taki postawił również w Poznaniu. Nie jest to żadna rewolucja taktyczna względem 4-1-4- Sopicia, ale na swój sposób różni się. Większość zawodników ma w nim inne zadania indywidualne, dostosowane do ogólnego modelu gry. Grający wyżej skrzydłowi nie mogli w tak dużym stopniu wspierać bocznych obrońców i obowiązki te spadły na „ósemki”. Nie zawsze funkcjonowało to poprawnie, przez co Marcel Krajewski i Dion Gallapeni byli często osamotnieni w walce z rywalami i obaj zanotowali kiepskie występy.

Wysokie ustawienie skrzydeł miało też swoje plusy. Dzięki temu Baena często uciekał lechitom i miał tyle miejsca na rozwijanie ataków, a Pawłowski nie był osamotniony w okolicach pola karnego, jak miało to miejsce w potyczce z Wisłą Płock. Inaczej funkcjonował też Czyż, który często tworzył przewagę liczebną nie tylko na własnej połowie.

3. INNE ROLE SKRZYDŁOWYCH

We wcześniejszych pojedynkach obaj boczni pomocnicy mieli podobne zadania. Grali szeroko i najczęściej dryblowali do końcowej linii, szukając dogrania w pole karne. Z czasem Akere zaczął częściej „łamać” akcje do środka, a Fornalczyk trzymał się linii bocznej. W niedzielnym meczu było odwrotnie. To Baena pilnował szerokości, rzadko schodząc z piłką w kierunku osi boiska, za to Fornalczyk zawężał swoją pozycję, starając się robić przewagę w środkowej strefie. Kilkukrotnie udało się w ten sposób zaskoczyć gospodarzy.

4. ROSZADA STOPERÓW

W pięciu z sześciu spotkań łodzian pod przewodnictwem Sopicia parę środkowych obrońców tworzyli Ricardo Visus oraz Mateusz Żyro. Wyjątek stanowił mecz w Krakowie, w którym Hiszpan nie mógł wystąpić z powodu problemów żołądkowych. Nie zmieniało to jednak sytuacji Żyry, który za każdym razem wybiegał na boisko jako półlewy stoper, co kompletnie mu nie służyło. Jako prawonożny zawodnik miał problemy nie tylko ze sprawnym wyprowadzeniem piłki – mylił się też w newralgicznych momentach, jak w Białymstoku, gdzie stracił futbolówkę na rzecz Jesusa Imaza, co w konsekwencji doprowadziło do porażki z Jagiellonią.

Przeciwko Lechowi w końcu zamieniono tę dwójkę miejscami, co miało pomóc Żyrze operować piłką jak dawniej, a przy tym liczono, że dobrze wyszkolony technicznie Visus poradzi sobie bliżej lewej strony. Rzeczywiście, ta roszada nie przeszkodziła byłemu piłkarzowi Realu Betis w posyłaniu dobrych długich podań z głębi pola, ale niestety nie poszła w parze z udanym występem „Żyrki„. Ten bowiem zaliczył kolejne rozczarowujące zawody, będąc zamieszanym w oba stracone gole. Przy pierwszym nie upilnował Luisa Palmy, pozwalając niższemu od siebie rywalowi oddać skuteczny strzał głową, a przy drugim pechowo utrudnił interwencję Maciejowi Kikolskiemu.

5. „OTWARCIE NA TRZECH”

Nowością był sposób otwarcia gry przez defensywę RTS. U chorwackiego trenera szkielet zespołu nie zmieniał się w momencie rozpoczynania akcji od tyłu, natomiast przy Bułgarskiej wprowadzono bardziej zaawansowany schemat. Najczęściej dochodziło do sytuacji, w której wyżej przesuwał się Gallapeni, a pozostali obrońcy tworzyli tercet Krajewski  – Żyro – Visus. Daje to drużynie większą elastyczność w budowie ataku i bezpieczeństwo w rozgrywaniu piłki blisko własnego pola karnego. Pozwala też lepiej kontrolować przestrzeń, oferując alternatywne kierunki wyprowadzania futbolówki, co ułatwia wyjście spod pressingu. Wady? Angażuje trzech graczy, więc łodzianie mają o jednego mniej z przodu.

Rzadziej stosowano inny wariant „otwarcia na trójkę”, gdy pomiędzy stoperów wchodził Czyż. Wówczas obaj boczni defensorzy przesuwali się do drugiej linii. Widać było powtarzalność w tym elemencie, co świadczy o tym, że w kolejnych meczach będzie to ponownie wykorzystywane.

6. WIĘCEJ POLAKÓW

W starciu z Lechem w podstawowej jedenastce Widzewa znalazło się sześciu Polaków, a więc większość wyjściowego składu. To pierwszy taki przypadek w tym sezonie – wcześniej przewagę liczebną stanowili obcokrajowcy. Łodzianie nie są jednak pod tym względem wyjątkowi na tle całej Ekstraklasy. Spośród dwudziestu dwóch zawodników, jacy zagrali dotąd w obecnej kampanii,  zagraniczni gracze stanowili 55,2%, co daje zespołowi dziewiąte miejsce. Najbardziej „polską” ekipą jest póki co GKS Katowice (16,7% stranierich), a najmniej Lechia Gdańsk (80,6%).