Z daleka od loży #1 Artysta

Prezentujemy pierwszy odcinek nowego cyklu felietonów, jakie na łamach WTM pojawiać się będą w wykonaniu jednego z kibiców i naszych Czytelników. Premierowa opowieść pełna jest analogii, które każdy dość szybko wyłapie. Miłej lektury!

W czasach wieków ciemnych, gdy w Europie ludzie postanowili wyróżnić swoje miasta najpiękniejszą budowlą, porazić oczy, wprawić w zachwyt i wzbudzić zazdrość innych grodów, rozpoczęły się zmagania. Wyścig do największej i najpiękniejszej rozpoczęli najbogatsi, a z czasem dołączali do niego także i ci biedniejsi czy mniejsi. Oczywiście najważniejszy był fundator, bogaty pan czy władca, a nierzadko i samo miasto porywało się na taki niemały wydatek. Niejeden budżet naginał się na ten cel.

Znajdowano najpierw miejsce, oczywiście najlepiej w środku miasta, by wszystkim było blisko i blask bijący od cudu ogrzewał jak najwięcej gawiedzi. Kolejne były fundamenty – trwałe, swojskie i oby na lokalnym gruncie. Nie tam panie jakieś obce materiały czy technologie. Wejście to tak zwana brama, choć wielka na 7,32 metra szerokości to nie powinna dawać dostępu każdemu. Przed nią wielkie filary, trzy lub cztery równiutko trzymające linię. Skrzydła (fachowo – nawy) prawe i lewe, najlepiej porywające swoją smukłością, strzeliste, wybiegające ku przodowi ciągiem kolorowych witraży. Najlepiej też by były symetryczne, a rzędem filarów kierować do nawy głównej. W środku dużo miejsca na kolejne cudeńka np. rzeźby, ale najlepiej nie z drewna. Solidne marmury i granity, ma się rozumieć. Gdzieś jeszcze ambona, jak dla kapitana okrętu prowadzącego ku światłu.

W końcu na przedzie, na samiusieńkim środku, ołtarz wiary i nadziei na zwycięstwo. Ten jeden jedyny, na którego pada wzrok wszystkich i unosi pod niebiosa. I to całe założenie architektury, te wszystkie elementy układanki tylko w jednym celu: emocji najwyższych, najczystszych, najgorętszych. Wiedząc jak to ważne, nikt nie szczędził pieniędzy na ozdoby i materiały, nikt nie chciał, by wykonanie powierzyć w ręce podrzędnych rzemieślników.

Jest więc i architekt, mistrz nad mistrzami, który ma to wszystko zaplanować i zrealizować. Wielu zatrudnia tych mistrzów i rzemieślników z zagranicy, bo ponoć lepsi, choć kosztują dużo więcej od lokalnych, to jakoś łatwiej powierzyć tworzenie w ręce światowców. Tak to właśnie drzewiej bywało, tak też i teraz nierzadko się dzieje, ale jedno się nie zmieniło…

Tylko te budowle, które tworzyli artyści – nie rzemieślnicy, tylko te stoją do dziś i do teraz porywają swoim pięknem. Wielkość zastrzeżona jest dla tych, którzy wierzą w piękno i otwarte, niebanalne umysły. Jakimś dziwnym trafem znalazłem takie w Barcelonie i Paryżu, ale to może być przypadek?

Zaufajcie artyście, nie rzemieślnikowi w imię Pana. Amen

Wandallo