Z. Sopić: „Kocham grać ofensywny futbol”

Widzew jest na finiszu zgrupowania w Opalenicy. Dzień przed meczem z Jagiellonią Białystok długą rozmowę trener Zeljko Sopić odbył z dziennikarzem Weszło. O czym mówił?

O relacjach z dziennikarzami

„Mam wielu przyjaciół wśród dziennikarzy w Chorwacji. Nie za bardzo w Polsce, bo prawie z wami nie rozmawiam. Mam czasami problem z konferencjami prasowymi, bo wy, dziennikarze, wychodzicie z założenia, że liczy się tylko głupia odpowiedź. Nie chodzi o to, że zadajecie głupie pytania, ale jeśli zapytacie mnie o coś, co w danym momencie jest zbędne, odpowiem na swój sposób. Odbiję piłeczkę. Zagram w ping-ponga. Zawsze powtarzam, że jeśli ja przygotowuję się najlepiej, jak potrafię, do meczów i treningów, oczekuję tego samego od dziennikarzy. Nie możecie przychodzić do mnie i zadawać bezsensownych pytań, bo nie wiecie, co się wydarzyło”.

O odpalaniu leniwych zawodników

„Nie chcę rozmawiać o nazwiskach, choć niektórych można się domyślić. Kiedy tutaj przyszedłem, wszyscy tłumaczyli mi, że chcieliby coś zrobić, ale u niektórych pojawiało się “ale, ale”. Jakie “ale”? Jak możesz spojrzeć w oczy koledze, który daje z siebie wszystko każdego dnia? Nie mówię teraz o jakości. Masz ją lub nie, z talentem jest podobnie. Możesz mieć go więcej lub mniej, choć pracowitością da się nadrobić całkiem sporo. Na koniec dnia to ostatnie jest kluczowe. Jeśli ktoś nie potrafi albo nie chce dać minimum, jakim jest stuprocentowe zaangażowanie, pomagam mu znaleźć drogę do drzwi”.

O formie Widzewa wiosną

„Problem z jakością nie był wydumany, a fani zawsze mogą mówić, co chcą. Mogą mi nie wierzyć, mogą mnie wymienić, wstawić kogoś nowego i wysłać do prasy, żeby powiedział, że “wszystko jest dobrze, ale trzeba czasu”. Tylko że ja nie opowiadam bajek, a trzeba zdawać sobie sprawę, w jakiej sytuacji był klub kilka miesięcy temu. Po kilku wygranych na wiosnę do Widzewa wszedł nowy właściciel i od razu powiem, że nie jest łatwo pracować w takich okolicznościach. To tyczyłoby się nie tylko klubu piłkarskiego, ale też, powiedzmy, pracy w fabryce.

Ktoś z zewnątrz przychodzi, zapowiada to i owo, mówi, że zmieni wiele rzeczy. Piłkarze nie są głupi. Wiedzieli, że 10-12 z nich będzie musiało odejść. Rozmawiamy szczerze, więc dodam też, że w Widzewie zobaczyłem coś, czego wcześniej nie widziałem nigdzie indziej. Jeśli chcieliśmy być lepsi, nie mogliśmy w zeszłym sezonie przedłużyć kontraktu z niektórymi zawodnikami. Dlaczego? Bo na przykład nie możesz płacić tyle samo dwóm piłkarzom na tej samej pozycji. A problematyczne było to, że właśnie w Polsce po raz pierwszy spotkałem się z umowami, w których są zapisy o minutach. Z jednej strony to może być dobre dla klubu, ale z drugiej pewne rzeczy wypacza”.

O zmianach w ostatnich miesiącach

„Jest duża różnica, natomiast ludzie muszą coś zrozumieć. To, co teraz powiem, nie jest wymówką, lecz rzeczywistością. Zmiana wszystkiego w jedno okienko transferowe? To niemożliwe. Jeśli ktoś nie zna się na piłce, zapewne powie, że da się. Ale nie! Nie ma znaczenia, jak dużo masz pieniędzy. Takie PSG w ostatnich dziesięciu latach za każdym razem wygrywałoby Ligę Mistrzów. Teraz mamy pieniądze, ale nie chcemy wydać ich za dużo. Robimy zmiany tylko na pozycjach, które tego potrzebują. Niestety, problem polega na tym, że liga w Polsce startuje 19 lipca. Dlaczego to kłopot? Dam przykład Selahiego. Jego kontrakt z Rijeką wygasał 30 czerwca, ale tak naprawdę był wolnym zawodnikiem już wcześniej. Tylko co z tego, skoro na papierze dalej należał do Chorwatów i nie dostałby pozwolenia, żeby wcześniej niż w lipcu zacząć z nami treningi? Jeśli chcesz topowych graczy, musisz być cierpliwy. To samo tyczy się wypożyczeń, z którymi trzeba czekać nawet do sierpnia. Nie jest to proste, choć uważam, że na razie robimy dobrą robotę z transferami i chcemy jeszcze trzech nowych zawodników. Owszem, byłoby prościej, gdybyśmy rzucali ogromnymi stawkami, ale dla nas najważniejsi są ludzie z charakterem. Tacy, którzy chcą przyjść do Widzewa po coś więcej”.

O transferach przychodzących

„To muszą być zawodnicy, którzy czują w sercu, że chcą tu być. Nie po to, żeby po prostu odhaczyć kontrakt. A Widzew to nie jest łatwy klub. Mamy jedną z najlepszych społeczności kibicowskich w Polsce, która ma ogromne oczekiwania. Widzę to na co dzień, na ulicach. Kilka tygodni temu siedziałem w kawiarni i podszedł do mnie jeden z fanów. To był moment, kiedy ściągnęliśmy do klubu dopiero kilku piłkarzy, a duża grupa odeszła. Zapytał poważnie: “Trenerze, będziemy mistrzami?”. I jak miałem takiego kibica ostudzić, wytłumaczyć mu, że aktualnie w treningu mam 16 piłkarzy? To jest to zderzenie z wymaganiami, a ludzie muszą rozumieć, że przemiana Widzewa jest dłuższym procesem. Nie mówię, że coś się nie wydarzy i nie jesteśmy lepsi niż rok temu. Ale zespół wciąż trzeba wzmocnić, a potem scalić”.

O bazie treningowej

„Jest pewna rzecz, która powinna być bardziej dopracowana. To bazy i boiska treningowe. Niestety problem często rozbija się o to, że infrastrukturą rządzi miasto. Ci ludzie myślą, że robią coś dla ciebie, ale prawda jest taka, że to nie wystarcza. Rozmawiałem z wieloma trenerami i słyszę, że nie tylko Widzew musi sobie jakoś radzić. My dojeżdżamy na treningi na Łodziance, w parku. Niech ludzie mówią, co chcą, ale to jest dla mnie park. Jeśli ktoś chce tam przyjść, to sobie przyjdzie.

Dla mnie niewyobrażalna jest jeszcze jedna rzecz, niezależnie od tego, czy byłbym mistrzem, czy gdyby mieli jutro wyrzucić mnie z pracy: to fakt, że trenujemy tylko dwa razy w miesiącu na stadionie. To niedopuszczalne, że taki klub jak Widzew może robić to wyłącznie dwa dni przed meczem domowym. To oczywiście nie musi być zaraz pięć razy w tygodniu. Rozumiem przypadki, gdy pada, kiedy jest zła pogoda i chce się trochę oszczędzić murawę. Ale nie jestem w stanie pojąć, po co budować stadion, na którym jego drużyna nie może trenować dwa-trzy razy w tygodniu? Pewnie nie narzekałbym, gdybyśmy mieli bazę treningową, ale w tym momencie jej też nie ma.

Nawet jeśli to tylko dwa kilometry dojazdu z klubu, do boiska w parku, które można zrobić szybko rowerem lub autem, co będzie w zimę przy temperaturze -5? Wtedy będzie najważniejszy trening czy to, żeby trener chodził modlić się do kościoła o zdrowie zawodników? Dla mnie cała ta sytuacja w Łodzi jest niewiarygodna. Rozmawiałem z ludźmi, którzy odpowiadają za stadion. Ciągle słyszę, że coś jest niemożliwe. Jak to niemożliwe? Trenować przy dobrej pogodzie dwa razy w tygodniu?! Nie wiem, mamy na Widzewie złotą trawę?”.

O trenowaniu na stadionie

„Kiedy nie mamy bazy, uważam, że ktoś powinien dać nam możliwość w byciu lepszym. Naprawdę niewiele wymagam. Chcę fajniejszych warunków dla piłkarzy, a muszę bić się z ludźmi o jeden trening w miesiącu… Jeden! Ci ludzie nie rozumieją, czym jest futbol, nie mają pojęcia o procesie treningowym, o niczym, skoro robią taki problem. W Polsce miasta budują świetne stadiony, a Ekstraklasa jest jak teatr. Wszystko na głównej scenie wygląda ładnie i przyciąga, ale za kulisami… Szkoda gadać. I wiem, że wiele klubów ma podobny problem jak Widzew. Nie wiem, czy tak duży, ale podobny, bo znam opinie innych trenerów. Trenujemy na przykład jakieś stałe fragmenty w parku, gdzie może to zobaczyć każdy, potem dochodzi do meczu i widzę, co widzę”.

O piłkarzach z Chorwacji

„W Chorwacji mamy bardziej utalentowanych piłkarzy, a w Polsce jest większa intensywność gry. Jedna rzecz u was budzi moje wątpliwości: to liczba zadań, jaką trenerzy dają zawodnikom na boisku. Jest ich za dużo. Piłkarze mają pełno opcji, zadań, sztywnych schematów. A czasami zawodnikowi trzeba pozwolić po prostu być zawodnikiem. Żeby był wolny. Futbol to gra, a w grze powinna być jakaś dowolność i radość z tego, że coś na boisku tworzysz. To show, pokazywanie swojego potencjału, a nie tylko gra w regułki “bądź tam, bądź tu”. Nie mówimy o robotach. Chcecie polskich Messich? Dajcie im swobodę”.

O Mariuszu Fornalczyku

„Widzę w nim coś, czego prawie w ogóle nie zauważam w polskim futbolu. Chodzi o to, że on wchodzi w drybling 1 na 1, kiedy normalnie jako trener powiedziałbym “teraz tego nie rób”. Ale nie ograniczam go, nie mówię mu tego, bo nie chcę zabijać czegoś, co ma najlepsze. Nie będę mu zaprzątał głowy zadaniami, gdzie ma akurat być, w jakim kierunku pobiec. Oczywiście są takie rzeczy, które musi robić na boisku jak każdy inny piłkarz Widzewa. Ale gdy wchodzi w swój “kwadrat”, może robić, co chce. W Chorwacji nazywamy to konkretnym słowem, ten moment, kiedy piłkarz jest wolny i może pokazać, dlaczego tyle mu płacimy. Tutaj mamy deficyt zawodników z takim talentem, do tego tak szybkich, z takim dryblingiem i jeszcze z taką intensywnością”.

O preferowanym stylu gry

„Kocham grać ofensywny futbol, ale nie zawsze da się to robić. Są fazy gry, w których trzeba zachować rozsądek. Na pewno na wiosnę nie miałem łatwo, żeby wprowadzić, co chcę. Były problemy z napastnikiem i skrzydłowymi. Nie będę powtarzał, że zabrakło jakości, ale powiem tylko, żeby spojrzeć na liczby. One nie kłamią. Pamiętam, że rozmawiałem z chłopakami przed meczem z Puszczą, już pod koniec sezonu, że nie powinno być tak, że bramki zdobywają przede wszystkim obrońcy i pomocnicy. A trójka piłkarzy, która była ustawiona najwyżej, nie dokładała za wiele. To się zmieniło, ale dopiero na sam koniec. To był największy mankament”.